New TV show on my list

H καινούρια σειρά που θα προστεθεί σε αυτές που παρακολουθώ είναι το Sons of Anarchy. Είδα εχθές τον πιλότο και το δεύτερο επεισόδιο και με κράτησε. Δεν είναι η ΤΟΠ σειρά αλλά νομίζω αξίζει να τις αφιερώσω μια ώρα την εβδομάδα. Ισως και λίγο παραπάνω μιας και βρήκα την πρώτη σαιζον σε DVD. Η δεύτερη σαιζόν έχει ξεκινήσει και νομίζω είναι στο 2ο ή στο 3ο επεισόδιο.

Καταναλωτικός κομμουνισμός?

Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Αμερική - εγώ και ο Γκιούλιβερ - είχα την ευκαιρία όπως και τις προηγούμενες άλλωστε φορές να επισκεφτώ αρκετά εμπορικά καταστήματα. Τα καταστήματα που επισκέφτηκα βρίσκονταν κυρίως σε mall - αρκετά μεγαλύτερα από τα δικά μας - και αυτά που κυρίως είχαν τις καλύτερες τιμές ήταν τα λεγόμενα department stores, κάτι σαν τον δικό μας Λαμπρόπουλο ή το Άττικα.

Το αρχικό σοκ για τον Έλληνα κυρίως επισκέπτη είναι τεράστιο, ακόμα δε πιο τεράστιο αν αναλογιστεί κανείς τις διαφορές στους μισθούς. Ralph Loren μπλουζάκια από $20, Timberland παπούτσια από $70 ίσως και φτηνότερα, πουκάμισα καλής ποιότητας από $20, επώνυμα jeans από $30 κλπ κλπ. Σκεφτόμουν, ότι αν ποτέ μετακόμιζα στην Αμερική. τον πρώτο χρόνο θα αγόραζα μόνο ρούχα και παπούτσια. Η ποιότητα δε ακόμα και των "φτηνών" και "κινέζικων" είναι καλύτερη από τις βλακείες που μας πουλάνε εδώ με 80 και 100 ευρώ. Από το πρώτο σοκ των τιμών, περνάει κανείς στον επόμενο σοκ, αυτό της εξυπηρέτησης. Πωλητές που σου χαμογελάνε, πωλητές που σκίζονται να σε εξυπηρετήσουν, πωλητές που σε στέλνουν στο σωστό κατάστημα όταν δεν έχουν αυτό που ψάχνεις και ας είναι ανταγωνιστικό. Να σημειώσω εδώ οτι στην Αμέρικα τα μαγαζιά είναι ανοιχτά Δευτέρα - Σάββατο μέχρι τις 9 και Κυριακή μέχρι τις 6. Δεν θα συζητήσω βέβαια για σπίτια, αυτοκίνητα και λοιπά γιατί θ' αρχίσω να κλαίω. Τέσπα, σε αυτό το ταξίδι μου λοιπόν που είναι το 3ό στην Αμερική προσπάθησα να ξεπεράσω το σοκ και να δω τα πράγματα με πιο κριτικό μάτι.
Διαπίστωσα - από όσα βέβαια μπόρεσα να δω - ότι στην Αμερική υπάρχει ένα είδος καταναλωτικού κομμουνισμού. Ψάχνοντας να βρώ παπούτσια ας πούμε διαπιστωσα οτι υπάρχουν 3 ή 4 μάρκες και όλες βγάζουν παρεμφερή παπούτσια. Τα πραγματικά διαφορετικά δε σχέδια παπουτσιών άντε να ήταν 10. Το ίδιο συνέβαινε και με τα ρούχα. Δεν μιλάω για αθλητικά. Ένα άλλο περίεργο ήταν τα αυτοκίνητα. Τουλάχιστον τα μεσαία αυτοκίνητα. Η ποιότητα του εσωτερικού ήταν χειρότερη και από Hyundai Accent 10ετίας. Ίσως για να έχουν τις τιμές χαμηλά? Γενικεύοντας λοιπόν ψιλοαυθαίρετα κατασκεύασα τον όρο καταναλωτικός κομμουνισμός. Σε αντίθεση με τον κομμουνισμό ο οποίος επιβάλει τα αγαθά να είναι κοινά ο καταναλωτικός κομμουνισμός είναι μια κατάσταση στην οποία τελικά περιέρχεται ο κόσμος εξαιτίας του είδους της ζήτησης. Πολλοί φοράνε σαγιονάρες, πολλοί φοράνε συγκεκριμένου τύπου σαγιονάρες, όλες οι εταιρίες κατασκευάζουν παρεμφερή μοντέλα για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση και να ρίξουν τις τιμές. Αποτέλεσμα, δεν υπάρχουν άλλου είδους σαγιονάρες. Αν σκεφτεί κανείς πιο πονηρά μπορεί να καταλήξει και στο συμπέρασμα οτι αυτό προκύπτει απο 'καρτέλ' εταιριών αγαθών, οι οποίες συνωμοτικά κατευθύνουν την αγορά. Βέβαια το "καλό" της υπόθεσης είναι οτι αν διαθέτεις τα χρήματα και τη γνώση μπορείς να ξεφύγεις από το μέτρο και να επιλέξεις αυτά που σου αρέσουν. Αν πάλι δεν τα διαθέτεις τι κάνεις? Bowling for Columbine?
Είναι περίεργη και συναρπαστική αυτή η χώρα.

Photosharing and security

I really like Picasa to edit and manage my photos. Since I also use blogger I thought that it would be a good idea to upload my vacation photos to picasaweb in order to share them with certain people.

The sharing options Picasa offers are 3.
1. Public
2. Unlisted
3. Sign in required

The first is self explanatory. The 2nd option constructs a relatively long and unique URL which you can share with you friends. They do not have to have a google account to view photos just the URL. The problem with this is that a friend can share the URL with a friend of its own and so on. This happened to someone as I read and at some point she saw a 'Nice' comment under her naked baby daughter by a 'John' person. As you can understand this is quite disturbing and the 3rd option does not actually solve it since the only difference is that you have to have a google account in order to view the photos. Yes, you are trackable, but is this the real you?

Another problem that came to my mind - I reserve copyrights for a possible Movie scenario, is what happens with geotagging, either manual or automatic? What if some pervert sees my son, or my wife, or me, or a friend of mine in a photo and comes looking? Yes, this can happen also to the street but the street you can somehow control by 'soft measures' like choosing places to be, to live, to work. What happens when the whole world sees you/me/her/him ?

Anyhow I was thinking photobucket's or flickr's password protected folders as a solution but sharing the passwd via email is just the same as giving out the 'secret URL' it can by passed along very easily. Don't anybody give me that crap about sharing the passwd via phone line or sms.

Another solution might be to filter out photos just as you do in Facebook but this conflicts with the whole sharing idea.

And what about all these web photo printing services? I've known occasions where the guy behind the booth that prints your photos has 'shared' them with someone. Hell, there's even a movie about it.

I'm totally confused to tell you the truth. If anybody has a good idea or workflow I'd really like to read about it, until then I'm suspending my online photo albums

Ελληνικά εμπορικά site vs. τιμών

Δεν μπορώ να καταλάβω τι διάολο έχουν εναντίων των τιμών τα ελληνικά εμπορικά site και δεν τις βγάζουν στο Internet. Μου θυμίζει τα (όχι και τόσο) παλιά χρόνια που έπαιρνες τηλέφωνο και...

Π - Θα ήθελα να ρωτήσω πόσο κάνει το ιξ κρεβάτι
Κ - Ελάτε να το δείτε και άμα σας κάνει.

Π - Μα αν κοστίζει 5000 τί να έρθω να δω?
Κ - Λυπάμαι τιμές από το τηλέφωνο δεν δίνουμε

Π - ...

Θέλει να πας από κει να σε αρχίσει στα 'μα.. μου.. σου.. του.. κλπ' για να σε πιάσει και καλά πελάτη. Πόσους όμως θα χάσει όταν βλέποντας μια ωραία φώτο δεν πατήσεις καν στο μαγαζί αφού θα θεωρήσεις (ορθώς) ότι έτσι κι αλλιώς είναι φαρμακείο?

Πόσο πάτο πρέπει να πιάσουμε επιτέλους μέχρι να μάθουν?

Είμαστε πολύ πίσω ρπμ!