Καταναλωτικός κομμουνισμός?

Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Αμερική - εγώ και ο Γκιούλιβερ - είχα την ευκαιρία όπως και τις προηγούμενες άλλωστε φορές να επισκεφτώ αρκετά εμπορικά καταστήματα. Τα καταστήματα που επισκέφτηκα βρίσκονταν κυρίως σε mall - αρκετά μεγαλύτερα από τα δικά μας - και αυτά που κυρίως είχαν τις καλύτερες τιμές ήταν τα λεγόμενα department stores, κάτι σαν τον δικό μας Λαμπρόπουλο ή το Άττικα.

Το αρχικό σοκ για τον Έλληνα κυρίως επισκέπτη είναι τεράστιο, ακόμα δε πιο τεράστιο αν αναλογιστεί κανείς τις διαφορές στους μισθούς. Ralph Loren μπλουζάκια από $20, Timberland παπούτσια από $70 ίσως και φτηνότερα, πουκάμισα καλής ποιότητας από $20, επώνυμα jeans από $30 κλπ κλπ. Σκεφτόμουν, ότι αν ποτέ μετακόμιζα στην Αμερική. τον πρώτο χρόνο θα αγόραζα μόνο ρούχα και παπούτσια. Η ποιότητα δε ακόμα και των "φτηνών" και "κινέζικων" είναι καλύτερη από τις βλακείες που μας πουλάνε εδώ με 80 και 100 ευρώ. Από το πρώτο σοκ των τιμών, περνάει κανείς στον επόμενο σοκ, αυτό της εξυπηρέτησης. Πωλητές που σου χαμογελάνε, πωλητές που σκίζονται να σε εξυπηρετήσουν, πωλητές που σε στέλνουν στο σωστό κατάστημα όταν δεν έχουν αυτό που ψάχνεις και ας είναι ανταγωνιστικό. Να σημειώσω εδώ οτι στην Αμέρικα τα μαγαζιά είναι ανοιχτά Δευτέρα - Σάββατο μέχρι τις 9 και Κυριακή μέχρι τις 6. Δεν θα συζητήσω βέβαια για σπίτια, αυτοκίνητα και λοιπά γιατί θ' αρχίσω να κλαίω. Τέσπα, σε αυτό το ταξίδι μου λοιπόν που είναι το 3ό στην Αμερική προσπάθησα να ξεπεράσω το σοκ και να δω τα πράγματα με πιο κριτικό μάτι.
Διαπίστωσα - από όσα βέβαια μπόρεσα να δω - ότι στην Αμερική υπάρχει ένα είδος καταναλωτικού κομμουνισμού. Ψάχνοντας να βρώ παπούτσια ας πούμε διαπιστωσα οτι υπάρχουν 3 ή 4 μάρκες και όλες βγάζουν παρεμφερή παπούτσια. Τα πραγματικά διαφορετικά δε σχέδια παπουτσιών άντε να ήταν 10. Το ίδιο συνέβαινε και με τα ρούχα. Δεν μιλάω για αθλητικά. Ένα άλλο περίεργο ήταν τα αυτοκίνητα. Τουλάχιστον τα μεσαία αυτοκίνητα. Η ποιότητα του εσωτερικού ήταν χειρότερη και από Hyundai Accent 10ετίας. Ίσως για να έχουν τις τιμές χαμηλά? Γενικεύοντας λοιπόν ψιλοαυθαίρετα κατασκεύασα τον όρο καταναλωτικός κομμουνισμός. Σε αντίθεση με τον κομμουνισμό ο οποίος επιβάλει τα αγαθά να είναι κοινά ο καταναλωτικός κομμουνισμός είναι μια κατάσταση στην οποία τελικά περιέρχεται ο κόσμος εξαιτίας του είδους της ζήτησης. Πολλοί φοράνε σαγιονάρες, πολλοί φοράνε συγκεκριμένου τύπου σαγιονάρες, όλες οι εταιρίες κατασκευάζουν παρεμφερή μοντέλα για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση και να ρίξουν τις τιμές. Αποτέλεσμα, δεν υπάρχουν άλλου είδους σαγιονάρες. Αν σκεφτεί κανείς πιο πονηρά μπορεί να καταλήξει και στο συμπέρασμα οτι αυτό προκύπτει απο 'καρτέλ' εταιριών αγαθών, οι οποίες συνωμοτικά κατευθύνουν την αγορά. Βέβαια το "καλό" της υπόθεσης είναι οτι αν διαθέτεις τα χρήματα και τη γνώση μπορείς να ξεφύγεις από το μέτρο και να επιλέξεις αυτά που σου αρέσουν. Αν πάλι δεν τα διαθέτεις τι κάνεις? Bowling for Columbine?
Είναι περίεργη και συναρπαστική αυτή η χώρα.